Ustroje słupowo-płytowe składają się ze słupów i płyt przeważnie jednopolowych opartych w narożach na słupach. Stosowane są słupy jedno- lub dwukondygnacyjne, rzadziej trójkondygnacyjne. Płyty mają na ogół kształt zbliżony do kwadratu o wymiarach boków odpowiadających siatce słupów i opierają się najczęściej na wspornikach slupów lub bezpośrednio na slupach. Siatki słupów (rozstawy slupów) w tym rozwiązaniu przyjmuje się mniejsze niż w ustrojach słupowo-belkowych ze względu na to, że płyty o przekroju pełnym większych rozpiętości są ciężkie i kłopotliwsze w montażu.
Sztywność przestrzenną budynków o ustrojach nośnych słupowo-płytowych uzyskuje się przez stosowanie trzonów lub ścian usztywniających bądź tężników w kierunku poprzecznym i podłużnym. Zasadę konstrukcyjną ustroju słupowo-płytowego pokazano na rysunku.
Zasada konstrukcyjna ustroju słupowo-płytowego: a) widok, b), c) sposoby oparcia płyt na słupach; 1 — slup, 2 — płyta, 3 — wspornik, 4 — połączenie słupa.
W wielu krajach rozpowszechnione są również konstrukcje szkielelowe z płytami stropowymi jednolitymi na całej powierzchni rzutu budynku, wznoszone najczęściej metodą podnoszenia stropów. Płyty wykonuje się w stosie (jedna na drugiej) na poziomie terenu lub stropu nad piwnicą, a następnie podnosi się je za pomocą odpowiednich urządzeń mechanicznych do poziomu wbudowania pierwszego stropu, montuje słupy pierwszej kondygnacji, a następnie podnosi się płyty do poziomu wbudowania drugiego stropu, montuje słupy drugiej kondygnacji itd. Według opisanej metody wznoszono budynki o wysokości do 18 kondygnacji.
Zasada konstrukcyjna ustroju słupowo-płytowego z podnoszonymi stropami: a) widok, b) schemat podnoszenia stropów.