Systemy W-70 i Wk-70 cz.1

Układ konstrukcyjny systemu W-70 (Wk-70); 1 — płyty stropowe, 2 — ściana wewnętrzna, 3 — ściana zewnętrzna, 4 — kabina sanitarna (prefabrykat przestrzenny), 5 — ściana wewnętrzna.

W systemie W-70 wznoszono budynki o wysokości 5 i 11 kondygnacji.  Na rysunku powyżej przedstawiono układ konstrukcyjny systemu W-70, a na rysunku poniżej  fragment konstrukcji w trakcie montażu.

Fragment konstrukcji systemu W-70 w trakcie montażu; 1 — ściana poprzeczna wewnętrzna, 2 — ściana zewnętrzna, 3 — płyta stropowa, 4 — wnęka rektyfikacyjna, 5, 6 — uchwyty rozpory montażowej, 7 — rozpora.

Podstawowym układem konstrukcyjnym systemu W-70 jest układ poprzeczny; rozstaw ścian wynosił 240, 360, 480 i 600 cm. W systemie Wk-70 przyjęto elementy z systemu W-70, dokonując częściowych zmian.

Podstawowe elementy konstrukcyjne systemu W-70:
Płyty stropowe wielootworowe były o wysokości 22 cm, wykonywano je o szerokości 120, 180, 240 cm oraz długości 240, 360, 480 i 600 cm. Rzeczywista długość płyt była mniejsza o 2 cm, a szerokość o 1 cm od wymiarów modularnych.
Płyty produkowano z wycięciami wzdłuż krawędzi podłużnych i poprzecznych w celu lepszego ich zespolenia. Ponadto w zależności od przeznaczenia i położenia w budynku, płyty produkowano w następujących odmianach: wewnętrzne z wycięciami na obrzeżach, wewnętrzne z wycięciami na przewody instalacyjne, korytarzowe z wycięciami na obrzeżach, zewnętrzne z wycięciami na przewody instalacyjne, korytarzowe, skrajne zewnętrzne z wycięciami do oparcia ścian zewnętrznych lub zamocowania płyt balkonowych.
Płyty ścienne wewnętrzne miały grubość 15 cm i produkowano je o wysokości 253 cm oraz długości 120-600 cm, zmieniając ją co 60 cm. Zróżnicowanie długości umożliwiało rozwiązanie różnorodnych układów funkcjonalnych. Płyty produkowano w odmianach bez otworów drzwiowych i z otworami.
W celu umożliwienia prawidłowego połączenia ścian, płyty wykonane były z obrzeżami wciętymi oraz o długości rzeczywistej mniejszej od modularnej.
Jedna grupa płyt była skrócona o 10 cm, druga zaś o 1 cm. W płytach zabetonowane były dwa śrubowe trzpienie rektyfikacyjne wystające z górnego obrzeża płyty, służące do prawidłowego montowania ścian.

Ściany zewnętrzne dzieliły się na: nośne (szczytowe), samonośne oraz osłonowe.
Prefabrykaty ścian zewnętrznych produkowano jako wielkowymiarowe w następujących wersjach materiałowych: wielowarstwowe, z betonu komórkowego oraz keramzytobetonowe.
Ściany nośne wykonywano jako wielowarstwowe lub keramzytobetonowe Ściany wielowarstwowe składały się z płyty żelbetowej lub betonowej o grubości 15 cm oraz warstw izolacyjnej (styropian lub wełna mineralna o grubości 6 cm) i warstwy fakturowej o grubości 6 cm. Warstwa fakturowa była zawieszona na płycie nośnej za pomocą wieszaków stalowych. Długość prefabrykatów wynosiła 120-300 cm i mogła zmieniać się co 60 cm.
Ściany nośne keramzytobetonowe były jednowarstwowe z fakturą zewnętrzną. Długość ich wynosiła 120—360 cm i mogła zmieniać się co 60 cm. Ściany samonośne przewidziano z keramzytobetonu jako jednowarstwowe z gotową fakturą zewnętrzną i wewnętrzną. Grubość ścian wynosiła 36 cm, a długość 240, 360, 480 i 600 cm.
Ściany osłonowe wykonywano w 2 odmianach: wielowarstwowe i z betonu komórkowego. Długość prefabrykatów równała się rozstawowi ścian nośnych wynosiła: 240, 360, 480 i 600 cm.