Budynki żelbetowe prefabrykowane cz.1

Budynki żelbetowe prefabrykowane.
Konstrukcję budynków szkieletowych prefabrykowanych wykonuje się z elementów, których kształt, wymiary (długość, szerokość, grubość) oraz ciężar, określają możliwości produkcyjne, transportowe i montażowe. Elementy te łączone są na budowie za pomocą różnego rodzaju złącz sztywnych i przegubowych.

Najczęściej spotykanymi ustrojami nośnymi są:
a)    ustroje ramowe,
b)    ustroje słupowe-belkowe,
c)    ustroje słupowo-płytowe.

Sztywność przestrzenną budynku zapewniają trzony, ściany i tężniki pionowe. W niskich budynkach sztywność ta może być zapewniona przez ramy ze sztywnymi węzłami.
Ramy ze sztywnymi węzłami: a) ramy H, b) ramy portalowe; 1 — stup, 2 — rygiel, 3 — połączenia slupów, 4 — połączenia rygli, 5 — rygiel pośredni.

Położenie złącz w ustroju ramowym czy słupowo-belkowym zależy od przyjętego schematu statycznego. W budownictwie szkieletowym są szeroko stosowane ramy H oraz ramy portalowe przedstawione na rysunku. Ramy te mogą być ustawione na planie budynku w kierunku podłużnym lub poprzecznym.

Połączenia w ramach H przyjęto w obszarze, gdzie występują najmniejsze momenty zginające. Słupy ram portalowych łączone są ze słupami niższych kondygnacji na poziomie stropu, natomiast słupy ram H w połowie ich wysokości. Ramy wykonuje się najczęściej o szerokości jednej nawy.
W budynkach o szerokości większej od jednej nawy ustawia się ramy na przemian, tj. co drugie przęsło, i łączy je ryglem pośrednim. Rygiel ten jest zwykle połączony z ramami przegubowo. Jeśli nawa między ramami ma małą szerokość, wówczas można zrezygnować z rygla pośredniego, wykonując ramy ze wspornikami.
Na ryglach ram opierają się stropy, które mogą stanowić płyty żelbetowe prefabrykowane lub stropy gęstożebrowe.
Sztywność budynku o wysokości 8-10 kondygnacji w kierunku równoległym do płaszczyzny ram H mogą zapewnić same ramy, natomiast w kierunku prostopadłym do ram, budynek powinien być usztywniony dodatkowymi ścianami lub tężnikami położonymi w osiach słupów. W budynkach o małej szerokości i wyższych od 8 kondygnacji zachodzi również potrzeba zastosowania dodatkowych stężeń w płaszczyźnie ram w postaci stalowych tężników kratowych lub ścian-tarcz .

Ustroje słupowo-ryglowe (belkowe): a) slup z ryglem wspornikowym, b), c),d) przykłady stosowanych rygli.

W konstrukcjach słupowo-belkowych ustrój nośny stanowią słupy i (rygle) oraz płyty stropowe, które opierają się na belkach. Słupy mogą być wykonane o wysokości jednej lub dwóch kondygnacji i łączone są na długości. Rygle mogą opierać się bezpośrednio na słupach lub na wspornikach żelbetowych bądź stalowych wystających ze słupów. Na rysunku pokazano kilka rodzajów rygli oraz sposoby ich oparcia.

 

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *