Rekuperacja do domów jednorodzinnych.
Wentylacja polega na usuwaniu z pomieszczeń zanieczyszczonego powietrza i dostarczaniu w jego miejsce powietrza świeżego. W powietrzu, którym oddychamy unoszą się bakterie, wirusy, roztocza, czynniki alergenne, pleśnie, kurz, pyłki kwiatowe, a ich stężenie jest tym większe, im wyższa będzie wilgoć w budynku. Polskie Prawo Budowlane precyzyjnie określa ilość powietrza, którą powinno się usunąć, a następnie zastąpić świeżym:
Działanie wentylacji mechanicznej z odzyskiem ciepła.
Wraz z wyrzucanym na zewnątrz zużytym powietrzem dom traci znaczną ilość ciepła. W nowoczesnym i energooszczędnym budynku nie można na to pozwolić i należy maksymalnie dużo ciepła zatrzymać. Jest to możliwe dzięki zastosowaniu centrali wentylacyjnej z wymiennikiem ciepła. Centrala taka nazywa się rekuperatorem. Umożliwia ona odzyskiwanie ciepła z powietrza usuwanego, ażeby podgrzać nim powietrze pobierane z zewnątrz budynku. W domach jednorodzinnych najczęściej stosuje się rekuperatory z wymiennikiem krzyżowym.
Strumienie powietrza ogrzanego z wnętrza domu i chłodnego z zewnątrz przepływają przez przegrody wykonane z materiału dobrze przewodzącego ciepło. Wymiennik jest więc takim „przekładańcem” przegród ciepłych i zimnych, ale co najważniejsze, strumienie powietrza świeżego i zużytego nie mieszają się ze sobą.
Jak sama nazwa wskazuje w rekuperatorach z wymiennikiem krzyżowym strumienie powietrza dostarczanego i usuwanego krzyżują sie ze sobą. Takie wymienniki pozwalają odzyskać do 80% ciepła. Jeśli jednak zastosujemy rekuperator z podwójnym wymiennikiem wspłóczynnik ten wzrasta do ponad 90%.
Szczelne okna, drzwi oraz przewody wentylacyjne (za wyjątkiem miejsc, gdzie zachodzi spalanie gazu) powodują niezakłóconą pracę instalacji rekuperacyjnej, bez zbędnych strat ciepła.
Budowa rekuperatorów.
Do domu jednorodzinnego wystarczający jest rekuperator o wymiarach nieprzekraczających:
-długość-1m
-wysokość-0,5m
-szerokość-0,3m.
Rekuperator składa się z wymiennika ciepła, dwóch wentylatorów wymuszających przepływ powietrza, filtrów, opcjonalnie nagrzewnicy (wstępnej i/lub wtórnej) oraz sterowania.
Powietrze zewnętrzne, zanim trafi do systemu przewodów wentylacyjnych, jest wstępnie czyszczone filtrem, jeszcze przed wymiennikiem ciepła, a następnie podgrzewane w wymienniku.
Wentylatory w dobrej centrali rekuperacyjnej powinny być przystosowane do pracy ciągłej, a ich moc zazwyczaj nie przekracza 120W. Oznacza to, że nie wytwarzają znacznego i uciążliwego hałasu. Miejsce na zainstalowanie rekuperatora powinno być jednak starannie dobrane tak, ażeby praca wentylatorów oraz szum przenoszonego przez nie powietrza nie zakłócał odpoczynku. Z tego też powodu należy oddalić go od sypialni. Nagrzewnice powietrza pierwotna – instalowana na przewodzie dostarczającym świeże powietrze przed rekuperatorem lub wtórna – instalowana na tym samym przewodzie ale już za wymiennikiem ciepła, są urządzeniami opcjonalnymi. Grzałki w niej montowane mają znaczną moc – do 2kW, ale włączają się na krótko. Niektóre rekuperatory posiadają układ rozmrożeniowy. Polega on na tym, że przy oszronieniu wymiennika wyłączany jest wentylator wtłaczający świeże powietrze, a centrala pracuje jedynie z wentylatorem wyrzucającym zużyte powietrze z budynku. Po odszronieniu wentylator powraca do swojej pracy. Obudowa rekuperatora powinna być wykonana z materiału tłumiącego odgłosy pracy urządzenia Zwykle używa się do tego celu tworzywa sztuczne. Sama obudowa również nie powinna hałasować. Bardzo ważnym aspektem jest również jej wygląd, szczególnie gdy rekuperator jest zainstalowany w widocznym miejscu. Filtry powinny być czyszczone oraz wymieniane zgodnie z zaleceniami producenta centrali.
Rekuperator może być wyposażony w sterowanie mechaniczno-elektryczne, elektroniczne lub cyfrowe. W centralach przeznaczonych do stosowania w domach jednorodzinnych jest ono przeważnie uproszczone. Jednak możliwości płynące ze sterowania cyfrowego lub elektronicznego wpływają istotnie na łatwość i wygodę obsługi systemu, pozwalając np. na czasowe wyłączanie i włączanie centrali w cyklach dobowych czy tygodniowych lub w zależności od panujących warunków pogodowych.
Najistotniejszym parametrem pracy rekuperatora jest jego spręż, czyli siła z jaką urządzenie wyrzuca zużyte powietrze i zasysa świeże. Przy zbyt małym sprężu do niektórych nawiewników powietrze może nie docierać. Z tego też powodu instalacje rekuperacyjne powinny być projektowane wyłącznie przez wyspecjalizowane firmy.
W domach jednorodzinnych stosuje się zazwyczaj rekuperatory o sprężu od 150-300 Pa.
Instalacja systemu rekuperacyjnego
w domu jednorodzinnym.
Powietrze z rekuperatora rozprowadzane jest do poszczególnych pomieszczeń (w pionie i poziomie) rurami wentylacyjnymi. Najlepiej do tego celu sprawdzają się rury metalowe typu spiro, izolowane wełną mineralną. Izolacja chroni przed przenoszeniem się dźwięków oraz stratami ciepła na odcinkach prowadzących przez nieogrzewane pomieszczenia (strych, piwnica). Instalację wentylacyjną najlepiej jest rozprowadzić w ścianach i stropach, myśląc o niej już na etapie budowy domu. Wtedy to najłatwiej będzie przeprowadzić przewody najkrótszą możliwą drogą, bez zbędnych załamań. Jeżeli instalacja powstaje w domu już istniejącym, można ją ukryć nad sufitem podwieszanym. Na wylocie, w pomieszczeniach, montowane są anemostaty (nawiewowe i wyciągowe), które dają możliwość regulacji wypływu i wyciągu powietrza. Przekręcając ich tarczą można zwiększyć lub zmniejszyć natężenie przepływu powietrza. Instalacja systemu wentylacji mechanicznej z odzyskiem ciepła w domu jednorodzinnym to wydatek około 15.000 zł, który jednak szybko się zwraca w oszczędnościach na ogrzewaniu. Przyjmując, że ciepło tracone przez wentylację w szczelnym domu to około 40% całego dostarczanego ciepła, to przy zastosowaniu rekuperatora odzyskujemy 70-80% z tych 40%, czyli prawie 30% ciepła traconego łącznie. Oznacza to, że rachunki za ogrzewanie w naszym domu mogą stać się do 30% niższe!