W ostatnich 40 latach ubiegłego wieku stosowano w Polsce wiele różnych systemów prefabrykowanego budownictwa mieszkaniowego i ogólnego. Ustroje nośne tych systemów stanowiły elementy prefabrykowane żelbetowe, produkowane głównie w stałych zakładach produkcyjnych.
Do najczęściej stosowanych systemów budownictwa mieszkaniowego należały: W-70, WK-70, OWT-67, OWT-75, WUF-T, Szczeciński, WWP, Domino.
We wszystkich systemach można było realizować metodami przemysłowymi jeden łub dwa rodzaje budynków. Elementy wchodzące w skład budynku wytwarzano w stałych zakładach i dostarczano na plac budowy, a tam montowano w zespoły.
W każdym systemie rozwiązane były wszystkie problemy związane z: projektowaniem, produkcją, transportem elementów oraz montażem budynków. Z elementów produkowanych dla jednego systemu nie można było składać budynków innego systemu. Istniała jednak możliwość częściowego wykorzystania elementów jednego systemu w drugim.
Oprócz budownictwa systemowego rozwinęły się systemy konstrukcyjno–montażowe realizowane w technologiach: Ż (żerańska), J (Jelonki), H (ram H) oraz inne. W systemach konstrukcyjno-montażowych rozwiązane są wszystkie problemy konstrukcyjno-montażowe, natomiast problemy instalacyjne, wykończeniowe, ścian działowych, ścian zewnętrznych, wyposażenia itp. są rozwiązywane z dużą dowolnością.
Niektóre elementy z wymienionych systemów i technologii produkowane są w dalszym ciągu i są stosowane w budownictwie ogólnym oraz mieszkaniowym. Dotyczy to głównie płyt stropowych, bloków wentylacyjnych spalinowych i dymowych, klatek schodowych belek itp.